در بسیاری از موارد ایمان معلق در وضعیت آدمی است، آنطور که هر چه بلا و مصیبت و سختی و گرفتاری افزون میشود بیان شکایت و ابراز عجز و عدم رضایت هم رو به فزونی میگذارد. انسان مبتلا و مصیبتزده، ناامیدانه خود را میبازد و عرصه را وا میگذارد.
در ادبیات دینی اینچنین صفاتی نشانهی ضعف و حتی نقص ایمان بشمار آمده است و در مقابل، ایمان حقیقی در ثبات و بدون تغییر معرفی شده است؛ بدین صورت که هر چه ایمان بالاتر رود، تحمل بلا و سختی نیز بیشتر خواهد شد؛ و شدت بلا و گرفتاری نمیتواند انسان را به کوچکترین معصیت وا دارد. روایت زیر به نقل از امام کاظم علیهالسلام در بیان همین مساله تقدیم میگردد:
قَالَ الإمامُ مُوسَى بنِ جَعفَرِ الكَاظِمِ عَلَيهِ السَّلَامِ:
مَثَلُ الْمُؤْمِنِ مَثَلُ كَفَّتَيِ الْمِيزَانِ ، كُلَّمَا زِيدَ فِي إِيمَانِهِ زِيدَ فِي بَلَائِهِ!
امام کاظم علیهالسلام فرمودند:
مثال مومن مثال دو کفهی ترازو است که هر چه ایمانش بیشتر شود بلا و مصیبتش بیشتر میشود(بالا رفتن کفهی ایمان او مستلزم سنگینی کفهی بلاست.)
شهادت امام موسی الکاظم علیه السلام تسلیت باد.
بحارالانوار، ج۶۴، ص۲۴۳
مستدرک الوسایل، ج۲، ص۴۳۷
تحف العقول، ص ۴۰۸
دیدگاهتان را بنویسید